Қазақстан көктем Жазушы: Жұбан Молдағалиев Жылжыды уакыт. Туды күн Жыл кұсы, көктем оралар. Бу шалып түннің түндігін, Қар басын қағып қар алар: Күтеді қыз бен жігіттер Гүл бағын жазғы қаланың, Күтеді күнді жер көктер, Көк мақпал кешін даланың, Көктем! — деп шығып қария. Тосады жонын шуаққа, Балаға бейне дария Кайығы қалқыр су ақса. Есіткен жоқпын, бірақ та, Әуезді әнін бұлбұлдың,- Сыйысып әлі тұр мартқа Төрт мезгілі бір жылдың. Тастаса сілкіп мұздағын Жамбылдың алма бақтары, Жойған жоқ аяз ызғарын Алтайдың мамық ақ қары. Жайықтың жалтыр айдыны Қата ма, әлде ери ме, — Кілегей беті қай күні, Қай күні үқсас темірге. Алматы қыздай жасанып, Шығарды жазғы киімін. Бүлкілдегі ағып Бас арық, Жанына келді үйімнің. Болса да әлі қар қалың, Жатса да қатып өзені, Миллиардер жомарт Арқаның. Басталды ыстық кезеңі. Ертеңін оймен құшақтап, Асықса әлі ер жүрек, Маңдайдың тері бұршақтап, Түседі жерге мөлдіреп. Еңбектен басын көтермей, Көктем! — дейді мұнда да. Кешіксе қашып кетердей Керілген кербез, тың дида. Далада күтіп тұр арман, Жүрекке отын жаққандай, — Теңіздей толқып ырғалған Алтыншаш сұлу — Ақ бидай… Бір жерде кеш, бірде ерте, Өзінше көктем айнала. Кең байтақ біздің нұрлы өлке, Өзінше көркем қайда да. | Көктем жыры Жазушы: Ғабиден Құлахмет Қабаштың басы қарабай, Қарабай қанат қағады. Көлшікке қонған жағалай, Қалың құс қиқу салады. Ауылдың арты тоған су, Тоған су толып тасиды. Төменде думан далам шу, Төбемде күмбез жасынды. Алқызыл кілем ай дала, Айдары нұрға бөленген. Аспанда, Жерде, Сайда да, Көктемнің жүзін көрем мен. Бетіңнен қаққан жел дүрмек, Кімдерге ерік береді. Ұялшақ қызды келін ғып, Отауға сүйреп келеді. Дүние қақты дабылды, Думандап қазақ даласы. Буалдыр бала сағымды, Бусанған жерге қарашы. Үймелеп көкке қарайды, Үкілі басты қамыстар. Үлпілдетіп жел тарайды, Үпелектерін шаң ұстар. Есіктің алды жыра-сай, Жарқылдап ойнап жатыр күн. Қарғымақ болдық құдаша-ай, Ақырын, жаным, ақырын. Шежіре қарттан аумаған, Шекпенін шешті тау маған. Ақ сақалынан төгілді, Ақ моншақтары саулаған. Дария тасып сең жүрген, Сатырлап мұздар бөлінді. Кіреуке сауыт жер киген, Шығыршығына сөгілді. Батсайы жонды бар өңір, Шайқасаң күйге толып тұр. Омырауы иіп ана-өмір, Ағылда-тегіл болып тұр. Қол созып көкке тал-қайың, Күн де тұр құшып гүл құрақ. Жіпсіген жердің маңдайын, Алақанымен сүртіп ап. Сәукеле қыздың басынан, Сәуір боп, Сәуле қаптады. Боз үйдің босағасынан, Оң аяғымен аттады. |