Қалижан Бекқожин

Үйімнің алдына Сәріде гүл ектім. Нәр құйдым балғынға Лебімен жүректің. Жарқырап шуақ күн, Емізді

Алтын сәуле шашылып, Алатаудан күн шыққан. Алма толған көшеге Күн шыққанда ол шыққан –

Қос кептер күнде қонады, Ауламды менің кең көріп. Бағымның солар қонағы, Сыйлаймын ылғи жем