Мүбәрәк Жаманбалинов
Аспанда бұлт түйілді, Жерде ойнатты құйынды Табиғат отпен қол қойып, Ақырып бұлтқа бұйырды Жу
Жанындағы көршіге Үй иесі бір сараң. Балға сұрап келші деп Қызметшісін жұмсаған – Шеге
Мектепке кеп бала кезім, Алғаш есік ашқанымда. Сенсің құйған сана-сезім Сол шағымнан жас жаныма.
Еркелеткен анасы Болды аюдың баласы. Анасына тартыпты, Түрі, түсі дәл тіпті Ана тыным алғалы
Терезенің алдында Терек жайды жапырақ, Сау ма терек, ауру ма? Қарап өтті тоқылдақ. Морзе
Терезе алды құлпырды Қызыл, сары, көкала, Шешек атты гүл түрлі, Үйір болды көп ара.
Төнді балқып күн қызып, Жылу алды көктен жер Қардың астын су бұзып, Есті жылы
Қыс ортасы. Қар қалың. Кей күні боран ақырып, Түк көрсетпес, кей күні Ақша қарын
Жаз жасылға оранған Қыс та ән қосқан дауылға Бір қарағай орманнан Әкелінді ауылға. Тақтай